3 luglio 2013


494/210° in dialetto 
Da un dialetto all’altro: Dariol traduce Baldini 

Contentarse

Mi é trent’ani che caghe come un reòjo, sarà che porte senpre ’a panziera e istà e inverno ’e mudande longhe, anca parché ’a note deve alzarme tre-quatro volte par ndar far un jozz de acqua. Sul magnar stae ’tento e po no ghe tegne. Un brodet, un fià de vedel e do spinaci, un cuciaro de strachìn, ma apunto un cit, mezza pera, un grissin, un bicièr de acqua, e son a posto. El porzèl me fa schifo, é ani e ani che no magne un ciciuìt, col prosciutto no ghe dae zo, vin ghe ne beve do déi inte l’acqua parché el me fa vegner acidità, de pesse, sogliole, triglie, caeamaretti no ghe ne fae gnente, ’e tajadèe me assa un grop. E po ’a é tuta roba che riscalda massa, e mi, co rispeto, se no stae atento, zà che ho ’e moròidi, ’e me s’ingrossa e ’e me deventa patate, e, dise ’a verità, no ho pì voja mi de ndar soto i fèri, ghe n’ho vù bastanza, ghe son zà stat do volte, prima el fegato, che no gh’inpodée pì, jera dee noti, quando ghe ciapéa el mat, che me rampeghée su pa i muri, e lo so anca mi, dopo ’i m’ha dita che quando ’i ha vert ’i ha trovà ’a spiaja de Ponte, na roba mai vista, ’i m’ha cavà na mastèa de càlcoi, e pó l’ernia, che là pó no so cossa che é success, insomma ’a m’é tornada fora, do ani fa, e deve portar el cinto, che non sarìa gnente, ma ’i me l’ha fat senza grazia, el me raspa tut, e adess no ho che quindesemìe franchi da spenda anca parché, che ghe vegne un càncaro, no ho ’a mutua, ho lavorà na vita, é da quando che son bocia che mene ’a calzina, ma siccome jere artigian, datore di lavoro, no c’entre gnente datore de do cojoni, che a forza de dai, che fée l’inbianchin, ho na artrite che me magna vivo, e soldi pa ’e medesine so sol che mi quanti che ghe ne vol, na barca. E pó ’e pomate, parché co ’a calzina me s’ha brusà ’a pèe, m’ha ciapà na forma de coso, no ’l é un eczema, che ho ’e man rosse, e anca un fià i brazzi, el professor ’l ha dita che prima o dopo lo dobiamo guarire, ma però ghe vol el so tempo, le é robe lente, pó co ste pomate, questa no va ben provén co st’altra che ’a é pì zaea, mi no me n’intende, me basta che no ’a me bruse, adess ’a é sol che na spizza, che però ’l é un mal, come fatu? Se t’ha spizza te te grata. E del resto, se te te varda un fià torno te va via ’a voja de lamentarte co tut quel che succede, co quel che se vede in giro zerte robe che cava el gusto al pan e allora contentémose, se ho debiti li pagarò, se no ’i spèta, tanto debiti o no debiti ’l é istess, basta, chiuso, me son stufà de triboeàr. E no é pa’ i debiti, quant che me diol ’a testa ’l é un disturbo cui son senpre ndat sojèt, me se forma un cerchio che me se incaìva anca ’a vista. E allora ciape su e me fae de’e gran caminàe, fin a’a stazione e pó fin ai frati Capucini, e d’istà, col fresco, son bon de rivar fin soto Romanziol. E no posse gnanca dir che sie pa ’e zigarete, ché fumar no fume pì dal novezentoquarantaun l’unico vizio ’l é do tre caramèe al rabarbaro al dì, che ’e ha chel amarògnoeo che me piase, e po ’e fa ben, e ogni tant me beve na cedrata, ma però che no la sie jazada. No, ’l é come che sen fati mi se vede che ho ’a testa fata mal. Che sie par questo che no me son mai sposà? E no che no voésse, a una ghe son ndat drìo pì de un ano, ghe ndée quasi in casa, ma me paréa che ’a fusse sempre sora i spini e ho capìo dopo, quando ’a s’ha fat suora. No ho podest dir gnente, ma ghe son restà mal, me jere affezionà. Po da pì vecio ho discorest un fià co n’altra, ma ho savest che no ’a véa saeute, e me son desgustà, e m’é ndat via ’a voja. Che pó in fondo, chi lo sa, pol essar stat mejo cussì, vita pì regoeada, e senza fiòi, che ancùo ’i é pensieri, no é come quando se jera zovani noaltri. Basta, mi dess ho na casetta de’à de ’a stazion vecia, co un fià de tera, mezza preseta che ghe cave l’ira de Dio. Col braz bon brusche ’e vide, sémene i meoni, zape, bagne i pomidori, ciòe su ’e pesche, e del radicio fae sol che ’l primo tajo. De’e volte me strache, ma no m’inacorze gnanca, varde el sol, vede che é passà ’e ore. E ’a sera quando che ghe son mi ghe sen tuti, mete el cadenazz, toe ’e jozze pa’a pression, ’a pastiglia, e vae in let. No va ben? Chi ha dita che ho da cambiar? Me basta pojarme a na carèga che m’indormenze de colpo mejo d’un tosatel. E l’intestin marcia, é trenta ani che caghe come un reòjo.