3 luglio 2013
494/210° in dialetto
Da un dialetto all’altro: Dariol traduce Baldini
Contentarse
Mi é trent’ani che caghe come un reòjo,
sarà che porte senpre ’a panziera
e istà e inverno ’e mudande longhe,
anca parché ’a note deve alzarme
tre-quatro volte par ndar far un jozz de acqua.
Sul magnar stae ’tento e po no ghe tegne.
Un brodet, un fià de vedel e do spinaci,
un cuciaro de strachìn, ma apunto un cit,
mezza pera, un grissin, un bicièr de acqua,
e son a posto. El porzèl me fa schifo,
é ani e ani che no magne un ciciuìt,
col prosciutto no ghe dae zo, vin ghe ne beve
do déi inte l’acqua parché el me fa vegner acidità,
de pesse, sogliole, triglie, caeamaretti
no ghe ne fae gnente, ’e tajadèe
me assa un grop.
E po ’a é tuta roba
che riscalda massa, e mi, co rispeto,
se no stae atento, zà che ho ’e moròidi,
’e me s’ingrossa e ’e me deventa patate,
e, dise ’a verità, no ho pì voja mi
de ndar soto i fèri, ghe n’ho vù bastanza,
ghe son zà stat do volte, prima el fegato,
che no gh’inpodée pì, jera dee noti,
quando ghe ciapéa el mat, che me rampeghée
su pa i muri, e lo so anca mi, dopo ’i m’ha dita
che quando ’i ha vert ’i ha trovà ’a spiaja de Ponte,
na roba mai vista, ’i m’ha cavà
na mastèa de càlcoi, e pó l’ernia,
che là pó no so cossa che é success, insomma
’a m’é tornada fora, do ani fa, e deve portar el cinto,
che non sarìa gnente, ma ’i me l’ha fat senza grazia,
el me raspa tut,
e adess no ho che quindesemìe franchi da spenda
anca parché, che ghe vegne un càncaro,
no ho ’a mutua, ho lavorà na vita,
é da quando che son bocia che mene ’a calzina,
ma siccome jere artigian,
datore di lavoro, no c’entre gnente
datore de do cojoni, che a forza de dai,
che fée l’inbianchin, ho na artrite
che me magna vivo, e soldi pa ’e medesine
so sol che mi quanti che ghe ne vol, na barca.
E pó ’e pomate, parché co ’a calzina
me s’ha brusà ’a pèe, m’ha ciapà
na forma de coso, no ’l é un eczema,
che ho ’e man rosse, e anca un fià i brazzi,
el professor ’l ha dita che prima o dopo
lo dobiamo guarire, ma però
ghe vol el so tempo, le é robe lente, pó
co ste pomate, questa no va ben
provén co st’altra che ’a é pì zaea, mi
no me n’intende, me basta che no ’a me bruse,
adess ’a é sol che na spizza, che però ’l é un mal,
come fatu? Se t’ha spizza te te grata.
E del resto, se te te varda un fià torno
te va via ’a voja de lamentarte
co tut quel che succede, co quel che se vede in giro
zerte robe che cava el gusto al pan
e allora contentémose, se ho debiti
li pagarò, se no ’i spèta,
tanto debiti o no debiti ’l é istess,
basta, chiuso, me son stufà de triboeàr.
E no é pa’ i debiti, quant che me diol ’a testa
’l é un disturbo cui son senpre ndat sojèt,
me se forma un cerchio che me se incaìva
anca ’a vista. E allora ciape su
e me fae de’e gran caminàe,
fin a’a stazione e pó fin ai frati Capucini,
e d’istà, col fresco, son bon
de rivar fin soto Romanziol.
E no posse gnanca dir che sie pa ’e zigarete,
ché fumar no fume pì dal novezentoquarantaun
l’unico vizio ’l é do tre caramèe
al rabarbaro al dì, che ’e ha chel amarògnoeo
che me piase, e po ’e fa ben, e ogni tant
me beve na cedrata, ma però
che no la sie jazada.
No, ’l é come che sen fati
mi se vede che ho ’a testa fata mal.
Che sie par questo che no me son mai sposà?
E no che no voésse, a una ghe son ndat drìo
pì de un ano, ghe ndée quasi in casa,
ma me paréa che ’a fusse sempre sora i spini
e ho capìo dopo, quando ’a s’ha fat suora.
No ho podest dir gnente, ma ghe son restà mal,
me jere affezionà. Po da pì vecio
ho discorest un fià co n’altra, ma ho savest
che no ’a véa saeute, e me son desgustà,
e m’é ndat via ’a voja. Che pó in fondo,
chi lo sa, pol essar stat mejo cussì,
vita pì regoeada, e senza fiòi,
che ancùo ’i é pensieri, no é come quando
se jera zovani noaltri.
Basta, mi dess
ho na casetta de’à de ’a stazion vecia,
co un fià de tera, mezza preseta
che ghe cave l’ira de Dio. Col braz bon
brusche ’e vide, sémene i meoni, zape,
bagne i pomidori, ciòe su ’e pesche,
e del radicio fae sol che ’l primo tajo.
De’e volte me strache, ma no m’inacorze gnanca,
varde el sol, vede che é passà ’e ore.
E ’a sera quando che ghe son mi ghe sen tuti,
mete el cadenazz, toe ’e jozze
pa’a pression, ’a pastiglia, e vae in let.
No va ben? Chi ha dita che ho da cambiar?
Me basta pojarme a na carèga
che m’indormenze de colpo mejo d’un tosatel.
E l’intestin marcia, é trenta ani
che caghe come un reòjo.
|