25 agosto 2008

387/147 - sonetto 274/142°

Riposo dae vacanze

E vacanze l’é squasi deventàe d’obbligo e na necessità, “se deve partir, canbiar aria”, pararàe senza de no poder restar, “se deve, assolutamente”, no importa quae che sie ’e condizion, no te te’a beve de star casa e che te vegne do bae cusś o se par farle te monta a freve gnanca quea te frena, «soltanto spero che ’a me passe in viajo, semmai vanze qualche dubio sul d́ da bón nero…» Ma ’i te dise a ti, tornà in te to stanze: «Atu fate? Eh, ti te ś davero fortunà che t’ha żà fat ’e vacanze!»

TUTTE LE POESIE