25 agosto 2008
387/147 - sonetto 274/142°
Riposo dae vacanze
E vacanze l’é squasi deventàe
d’obbligo e na necessità, “se deve
partir, canbiar aria”, pararàe
senza de no poder restar, “se deve,
assolutamente”, no importa quae
che sie ’e condizion, no te te’a beve
de star casa e che te vegne do bae
cusś o se par farle te monta a freve
gnanca quea te frena, «soltanto spero
che ’a me passe in viajo, semmai vanze
qualche dubio sul d́ da bón nero…»
Ma ’i te dise a ti, tornà in te to stanze:
«Atu fate? Eh, ti te ś davero
fortunà che t’ha żà fat ’e vacanze!»
|