12 aprile 2009

422/170 - sonetto 300/165

A chi ghe dae ’a carèga?

Son rivà presto parché vée caro sentarme, 
ho trovà na carega in fondo a’a ciesa, 
ma continua a rivar żente: co ’e tarme, 
vecia, storta, indormenzada e obesa.

Mi son żóvane e forte, posse alzarme 
é na vita che lo son, no me pesa...
adess me tocarà star in allarme, 
e dàrghea... a chi, senza far offesa? 

A chea sioreta mora là, pużada, 
che no la é gnanca tant vecia e straca? 
O a questa qua pì grassa e inderegada 

coi tachi a spillo che tra un fià se spaca? 
O a quea magreta tuta incotonada, 
beghina stronzeta che sa da laca? 


TUTTE LE POESIE